Dromen? Dat doe je in je bed, maar zeker niet op je werk. Toen ik voor een onderzoeksbureau werkte, was dat mijn idee. Als onderzoeker wordt van je verwacht dat je objectief – en dus zonder inmenging van eigen beelden en meningen – de feiten achterhaalt en presenteert. Ik was er goed in. Ik zette mijn werkpet op en vroeg ambtenaren naar gestelde doelen, of die bereikt waren en waar ik dat kon nalezen. Via rapporten kreeg de gemeenteraad vervolgens inzicht in en advies over de doelmatigheid en doeltreffendheid van het beleid.
Dromen die het verschil maken
Maar kon ik met een onderzoeksrapport het verschil maken? Ik had vertrouwen in de intenties van ambtenaren en bestuurders, en toch werden de door de raad gestelde doelen niet altijd gehaald of was de verantwoording daarover niet na te lezen. Betekende dit dat het ook echt niet goed ging met onze lokale overheid?
Thuis ging de werkpet af en droomde ik over bijzondere ontmoetingen, nieuwe werelden en avontuurlijke wegen. Totdat mijn dromen zich niet langer tot de nacht beperkten en ik ze wilde gaan leven. Ik nam een besluit, kocht een busje, zei mijn baan op en trok de wijde wereld in. Zonder bestemming, maar met een droom: ik wilde de wereld vanuit een ander perspectief zien. Via zuid Europa, Turkije, Iran en Pakistan reed ik uiteindelijk naar India. Door gevaarlijke gebieden, overweldigende natuur en niet altijd comfortabel, maar met het gevoel dat ik echt leefde. Wat mij het meest bij is gebleven, zijn niet de landschappen, niet de architectonische gebouwen, maar de intense ontmoetingen met hele gewone mensen. Hoe je al reizend van plek naar plek je eigen beeld kleurt van een wereld die je eigenlijk alleen via het nieuws kent.
De kracht van het persoonlijke
Terug in Nederland en heel veel mooie ervaringen rijker, wist ik dat dit is wat ik wilde: echt leven, ook in mijn werk. Het beste uit jezelf verbinden aan je werk. Je eigen dromen als basis voor concrete doorbraken. En dat vraagt wat van jezelf: je open stellen, het achterste van je tong laten zien en dat is niet altijd comfortabel. Geen werkpet en privépet meer, maar jouw eigen pet (of lekker zonder pet). Dat je weer echt in gesprek met mensen kan, van persoon tot persoon.
Wanneer gaat jouw pet af?
Wanneer is jouw werkpet echt af? Ik zou je willen vragen om eens te dromen. Wanneer ben jij helemaal in je element en gaat het vanzelf? Als je reist, kookt, in de natuur of als jij bij je gezin bent? En welk onderdeel daarvan zou je eigenlijk elke dag willen ervaren? Ga er eens mee experimenteren op je werk. Ik weet dat het voor ambtenaren extra moeilijk is: de systeemwereld waarin je werkt, de bureaucratie, heeft juist tot doel om iedereen gelijk te behandelen met als effect dat relaties onverpersoonlijken. Maar zelfs Minister Plasterk ging je voor. Hij sprak zijn droom uit in de VIPbus: een Nederland waar iedereen zich thuis voelt. Hoe hij daar wil komen, is verwoord in de Nota Doe Democratie. Maar zijn persoonlijk verhaal daarbij maakt dat de visie tot leven komt.
Dus: weg met die werkpet! Probeer het eens, als is het maar voor 1 dag. Wat kom je tegen? Wat gaf je vleugels? En waar liep je tegenaan?
Deel het onder deze blog.
