Marjet toont je de betekenis van het elkaar vinden in de missie die in het leven hebt. De twijfels, angsten en verlangens. En zo krijg je aan aantal mooie ingredienten aangereikt voor het nieuwe samenspel waarbij systeemwereld weer leefwereld wordt. Waarbij een vonkje een lopend vuurtje kan worden. En oplaaiend vuur waarbij dromen in de samenleving tot ontvlammen komen.Veel leesplezier in de hitte van de zon. En laat me weten welk vuur in jou wordt aangewakkerd of wat jij hierdoor wilt laten ontbranden.
Dennis Nolte
——————————
“De echte ontdekkingsreis bestaat niet uit het zoeken naar nieuwe landschappen maar in het hebben van nieuwe ogen.” (Marcel Proust)
Twee keer zaten we bij elkaar. Op een mooie lentedag langs het kanaal in de bus. En op een even zo mooie dag op Dennis’ huiskamerkantoor in het pand waar ik ooit had kunnen wonen.
We hebben beiden een droom, daarom zoeken we elkaar op. Of heel veel dromen, dat is misschien nog wel beter gezegd. We kennen elkaar al een tijd, waarvan precies eigenlijk weet ik niet eens. Onze paden meanderen af en toe langs elkaar, er zijn linkjes en ontmoetingen. Werken een paar keer samen, ik schrijf een keer een verhaal voor halte stad en land. Blik een vers voornemen in: binnen drie maanden een eigen schilderatelier. Inmiddels is dat al bijna 5 jaar werkelijkheid.
Beiden met hart en ziel bezig met de wereld een beetje beter en mooier te maken. Gegrepen door de tijdgeest. We geloven niet dat het gewoon gaat om het verbeteren van het bestaande, maar denken te weten dat we echt middenin een radicaal andere manier van doen zitten. “We leven niet in tijden van verandering, maar in verandering van tijden”.
Ieder op onze wijze zijn we bezig vanuit het “reëel bestaande systeem” een oversteek naar iets nieuws teweeg te brengen. Dennis met zijn VIPbus en het Spoor van Vernieuwing, ik met mijn participatiewiel in een rolletje onder mijn arm. Dromen tot concrete actie ombuigen, circulair denken, bruggen bouwen, systeem en leefwereld bij elkaar brengen. Verbinden van hoofd en hart. “Van zulke dingen dus” zouden Koot en Bie zeggen.
Misschien wel veel te hard bezig?
Beiden koesteren we onze dromen, maar beseffen ook dat hersenspinsel en woorden alleen de wereld niet veranderen En soms voelen inspanningen, hoe wonderschoon ze ook zijn, als een beetje gepiel op de vierkante millimeter. Trabajo mucho, gana poco (veel werken, maar weinig verdiensten). Er moet meer mogelijk zijn! Grootser, meeslepender, vooral met meer impact.
Je kunt dromen aan elkaar vertellen. Dat is het niveau van mededelen. De ander kan het herkennen en er zijn of haar droom tegenaan leggen.
Je kunt geraakt zijn, of geïnspireerd raken, door de droom van de ander. Maar dat blijft het toch nog een individuele, misschien zelfs wel eenzame ervaring. Hoe kom je tot dromen DELEN? Wat bindt dromen aan elkaar? Hoe rijgen we een ketting? Waaruit ontstaat beweging? Een bredere beweging, die meer mensen bereikt, vooral die meer mensen met elkaar verbindt.
Mijn beste herinneringen aan beweging dateren van de jaren tachtig. Activist in hart en nieren. Terugkijkend dreef ons vooral het gedeelde doel: betaalbare woonruimte, geen leegstand, seksueel geweld zichtbaar maken als maatschappelijke probleem. Het was het doel dat onze gezamenlijke horizon bepaalde. En verder gewoon keihard werken en niet te veel met jezelf bezig zijn, behalve als ‘t nodig is om de energie weer op te diepen en de goeie kant op te laten werken.
Een gesprek gaat altijd in woorden. Sommigen woorden keren telkens terug in ons gesprek. Beweging. Verbinding. Gezien worden. Rust, creativiteit, helderheid. Alles komt bij elkaar in de metafoor van onderweg zijn, de reis. Wat is onze horizon, ons gezamenlijk einder?
Een fijne plek om te zijn voor mensen, gezien te worden, een plek waar plek is….voor verschillen tussen mensen een wereld waar het mogelijk is dat mensen hun eigen weg gaan.
Spoor van vernieuwing omvat al een beweging.
Opeens komt de Kleine Prins voorbij en fluistert in ons oor…
Verlangen naar de Zee
Wanneer je een schip wilt gaan bouwen
Breng dan geen mensen bijeen
Om timmerhout te sjouwen
Of te tekenen alleen
Voorkom dat ze taken ontvangen
Deel evenmin plannen mee
Maar leer eerst mensen verlangen
Naar de eindeloze zee.
Ja laten we het verlangen zaaien, dat is wat ons enthousiast maakt. Laten we gewoon op weg gaan, niet ieder alleen, maar samen met ieder ons eigen tentje, scheepje, busje.Op weg met een parade van vernieuwing. Een parade die het land doortrekt. Helpt het lokale samenspel een veel betere kwaliteit te geven. Bewerkstelligt dat er ECHT iets verandert. Zoals ook De parade ooit begonnen is, en nu uitgegroeid tot een jaarlijks terugkerend theater, eet feest en muziek spektakel. Een parade van vernieuwing en verbinding, een kermis vol met kramen die dromen proberen waar te maken.
Er zijn zo veel meer mensen op reis, met elk hun eigen dromen. Dennis kent er veel, 10, 20, nee, misschien wel 60. Er verschijnen denkrimpels op zijn voorhoofd. Dat zijn er veel te veel. “Waarom?” vraag ik. “Tsja dat is onstuurbaar, wat moeten we dan bespreken, wat moet ik dan zeggen? En als ik het niet precies weet, dan is ”t ook eng, dan kan ik het niet controleren.”
Maar moet je het controleren? Moet jij dan wat zeggen? Misschien moet je beginnen met je droom te delen. Echt te delen.
En voor de rest heb je het niet in de hand wat er gebeurt, je kunt hooguit een bijdrage leveren aan de richting. Dat is wat beweging is, er is een gezamenlijk gevoel van welke kant het op moet, maar de weg er naar toe kent vele paden. En vele chauffeurs, die ieder op hun eigen manier op weg zijn. Ieder neemt zijn eigen bagage mee. Zijn lusten en zijn lasten.
Als je bij de pakken neerzit, dan is er vast iemand die je weer vlot trekt. En hopelijk zijn er steeds meer mensen die denken, ja, met die muziek wil ik mee, dit is mijn parade, hier hoor ik bij. En dat is een mooie gedachte nu de zomer is begonnen en de festivals losbreken. Zou het niet mooi zijn als.
Stel je eens voor…..
